De muts

Alles wat niet bij de andere topics staat kun je hier kwijt

De muts

Berichtdoor karperconnaisseur » 27 Dec 2016, 20:46

De muts

Wat is dat nu weer voor een titel voor een artikel zullen zich velen onder u wellicht afvragen.
Ach, zoals meestal zit er een heel verhaal achter wat ik gaarne met u wil delen beste lezers.
Het is al weer enkele jaren geleden dat ik met de trein onderweg was voor een afspraak en zoals zo vaak kom je dan wel eens in gesprek met een medereiziger. Dit was ook tijdens deze reis het geval. De trein was nog maar net vertrokken of een statige man van middelbare leeftijd koos ervoor om plaats te nemen tegenover mijn persoontje ondanks dat het erg rustig was en er dus elders in het treinstel nog ruim voldoende zitplaatsen beschikbaar waren. Zoals dat dan vaak gaat ontmoeten de blikken elkaar voor een kort moment en wordt er met een vriendelijke glimlach naar elkander genikt. De man van stand was klassiek maar modieus gekleed en zijn dikke winterjas en dito muts waren van een bontsoort die ik nog niet eerder had mogen aanschouwen. De man zag natuurlijk dat ik een beetje naar zijn outfit zat te staren en zei: “Grizzly.”
“Sorry meneer?” zei ik met verbaasde stem.
“Ja, m’n jas en muts zijn van grizzlybont gemaakt”, zei de man.
”Ach, echt waar”, antwoordde ik. “Waar kun je zoiets kopen dan, ik dacht dat die beesten best wel beschermd waren?”
“Nou dat hangt er een beetje vanaf waar ze leven, dit was de jas van een Canadese beer en die mag je onder bepaalde voorwaarden gewoon afschieten hoor”.
“Echt waar, hoe komt u er dan aan? Zelf geschoten of in een winkel gekocht?”
“Deze heb ik zelf geschoten en een Canadese kleermaker heeft er deze mooie jas en muts van gemaakt. De kop heb ik op laten zetten en die hangt nu bij mij in de woonkamer naast de andere trofeeën. Ik ben namelijk jager, ziet u. Niet van beroep natuurlijk maar het is gewoon een hobby van mij.”
Ik begon dit toch wel een erg leuk en interessant gesprek te vinden en ik zag aan de man dat hij wel zin een praatje had. Het brandde letterlijk op zijn tong om z’n verhaal aan mij kwijt te kunnen. Na mijn vraag hoe de jacht op zo ’n grote een gevaarlijke beer in z’n werk ging begon de man gepassioneerd aan zijn verhaal:
“Weet u, het is al weer een aantal jaren geleden dat een vrind van mij vertelde hoe geweldig de jacht op een echte wilde grizzlybeer was geweest en hoe het weken had geduurd voordat hij eindelijk zo’n machtig beest voor zijn buks had gekregen.”
Dit moest ik ook eens proberen, zei hij tegen me.
“Het begint al met de reis. Eerst met de grote vogel over de grote plas en daarna met een klein watervliegtuigje uren lang over het machtig mooie adembenemende Canadese landschap. Na elke berg weer hetzelfde beeld: Bomen, nog meer bomen, meertjes en hier en daar een riviertje en achter de volgende berg nog meer van hetzelfde eindeloze natuurschoon. Ongerepte natuur waar geen einde aan schijnt te komen Joop. Ge-wel-dig! Net wanneer je begint te denken dat je never nooit niet op je bestemming gaat aankomen zie je opeens een blokhut met daarnaast een aanlegsteiger, gewoon in the middle of nowhere. Schitterend gewoon, kan niet anders zeggen kerel. Nu moet je weten dat je maar enkele weken per jaar op die beesten mag jagen en lang niet elke jacht is succesvol hoor. Hoewel er duizenden grizzly’s in het wild leven vind je ze in deze schier eindeloze wildernis nagenoeg niet terug. Ja, daar waar ze in de rivieren op zalm jagen zitten vaak wat grotere aantallen maar daar mag je dus niet op ze jagen.
Eindelijk aangekomen bij de hut werd ik uiterst vriendelijk door de scout ontvangen. Na een korte introductie werd mij mijn bed aangewezen al moest ik er rekening mee houden dat ik het niet erg vaak zou zien tijdens mijn verblijf. De meeste tijd zouden we onderweg zijn en slapen deden we dan in een tentje of wanneer mogelijk onder de sterren.
Ik kon het avontuur gewoon ruiken Joop!
De volgende dag werd ik gewekt op een tijdstip dat ik in Nederland pas ga slapen, hahaha. Ondanks ik al redelijk wat ervaring had met het afvuren van een jachtgeweer vond de scout het noodzakelijk om maar eerst even naar de “schietbaan” te gaan om wat te oefenen. Bij de jacht op grizzly’s kan elke foutje je laatste zijn namelijk. Bij grizzly’s wil het nog wel eens helpen om in een boom te klimmen want het zijn geen beste klimmers al moet men ze daarin ook niet onderschatten. Bij zijn neefje, de zwarte beer helpt dat ook niet, want die kunnen wel degelijk heel erg goed in bomen klimmen. Gelukkig voor ons zijn het meer planteneters en zijn ze niet echt op mensenvlees uit.
Na uren op de schietbaan te hebben vertoeft en ontelbare patronen erdoor te hebben gejaagd vond de scout het wel welletjes. Hij wist te vertellen dat hij hier mensen van allerlei pluimage als klant krijgt en dat ze allemaal denken dat ze geweldige jagers zijn maar in de praktijk valt dat meestal vies tegen. Het is niet alleen hun leven wat op het spel staat maar ook het mijne en dan neem ik liever het zekere voor het onzekere. Op mijn vraag of hij mij wel een bekwaam schutter vond knikte hij instemmend maar met de opmerking dat eenmaal oog in oog met een echte grizzly ook de beste schutters trillende knietjes krijgen. Je krijgt immers maar één kans op een goed schot. En er is niets gevaarlijker dan een aangeschoten grizzlybeer!
De scout trok zijn shirt uit en liet me een aantal littekens zien die mijn nekharen overeind lieten staan. Ik kreeg er gewoon de koude rillingen van. Dat een mens zoiets kan overleven mag een wonder heten. De littekens veroorzaakt door een woeste puma waren niet veel minder indrukweekendend trouwens, brrr.
We zullen straks wel zien hoe het gaat wanneer we ons eten moeten gaan schieten en ik dan ook over en vaste hand beschikt, anders wordt het hongerlijden zei hij met een welgemeende en doordringende blik. Ik moest toen wel even slikken hoor.
De dag was al weer bijna voorbij en eenmaal terug bij de hut aangekomen zei de scout dat ik maar vast een beetje moest gaan rusten voor het eten. Morgen zouden we op tijd vertrekken. Aangezien het geen man was die tegenspraak leek te dulden volgde ik zijn advies zonder commentaar maar op. Ik was ook wel aan een beetje rust toe. Hier in de bergen is de lucht toch wat ijler dan bij ons op zeeniveau.
Het eten die avond was eenvoudig maar voedzaam. Ik wist nu ook waarom hij scout was geworden en geen kok…
Het was nog donker toen er opeens op mijn schouder werd getikt. Tijd om op te staan, het ontbijt staat klaar. Over een half uur gaan we vertrekken zei de scout.
Een snelle blik op m’n horloge vertelde me dat het pas 4 uur in de ochtend was.
Na een kattenwasje werd het ontbijt in sneltreinvaart naar binnen gewerkt. De bepakking in de vorm van een king size rugzak stond reeds gereed naast de deur. Het kostte me wel enige moeite om de uitpuilende ruggenkraker op mijn nek te hijsen. Iedere stap door de kille ochtendlucht leek wel een marteling. Maar ja, je moet er wat voor over hebben. Na een paar uur flink doorgestapt te hebben stopten we bij een beekje om even op te frissen en een slok te drinken. Het water was werkelijk glashelder en hier en daar zag je gewoon forellen zwemmen. Na de waterflessen tot aan de rand gevuld hebben was het al weer veel te vlug tijd om onze weg te vervolgen. Ik vroeg aan de scout of het nog ver lopen was waarop hij antwoordde dat we dat pas wisten wanneer we er waren!
Een hele geruststelling mag ik wel zeggen. Ik had al een paar keer de vierdaagse gelopen maar dit was toch duidelijk andere koek!
Hoewel hij dondersgoed de plekken kende waar de grizzly’s doorgaans verbleven of fourageren was dit nog absoluut geen garantie dat ze er bij onze aankomst ook zouden zijn. Het zalmseizoen was al een tijdje voorbij dus de beren zaten nu meer verspreidt dan wanneer ze langs de oevers van de rivieren in grote aantallen te vinden waren.
Plotseling hield hij halt en stak zijn hand op als teken dat hij iets gezien had. Voorzichtig sloop ik naar hem toe en daar zag ik ze. Voor het eerst in m’n leven zag ik een elandmoeder met haar kalf. Gelukkig kwam de wind uit de goede richting en konden ze ons niet ruiken. De meeste wilde dieren vertrouwen immers meer op hun reukzin dan op hun gezichtsvermogen. Volgens de scout moesten we erg oppassen. Een elandmoeder kan zeer gevaarlijk zijn wanneer ze denkt dat haar kroost bedreigt wordt. Gelukkig hadden ze ons niet in de smiezen en na een tijdje waren ze uit zicht vertrokken en konden we onze weg weer vol goede moed vervolgen. Voor dat ik het wist gingen we een plekje voor de nacht opzoeken. De meegenomen tent stond gelukkig binnen no time. Na dit klusje geklaard te hebben gingen we wat hout sprokkelen voor een kampvuurtje. De scout wist me te vertellen dat een beetje rook de meeste muggen wel op afstand zou houden maar dat insmeren met muggenolie wel een goed idee was. Ik had al snel in de gaten dat het raadzaam was om zijn adviezen op te volgen. De laatste voorraden werden verorberd en vanaf morgen zouden we ons eten zelf moeten zoeken. De avond viel en ondanks het vuur werden we belaagd door enorme hordes bloeddorstige muggen. Gewoon niet meer normaal zoveel. Dan maar snel de tent in, vermoeid viel ik vlug in een diepe slaap dromend van gigantisch grote grizzlyberen. Voordat ik het goed en wel wist was de ochtend al weer aangebroken. Gelukkig was er een meertje vlakbij en kon ik met wat opfrissen en de waterfles bijvullen. Het uitzicht was gewoon adembenemend, een traktatie voor de zintuigen. Blijkbaar was de scout al wat eerder opgestaan want op het kampvuur lagen al wat stukken gebakken vlees, waarschijnlijk van een haas of konijn afkomstig. De smaak was niet te vergelijken met wat ik gewend was uit Nederland. Sterk en wild. Ook had hij wat bessen verzameld die bijzonder zoet smaakten en voor de nodige vitamines zorgden. Volgens de scout was het nog een dag lopen naar een veelbelovende plek waar hij in het verleden regelmatig grizzly’s had gezien. Misschien dat we zelfs wolven zouden zien. Al was de kans niet erg groot. Ze waren nog zeldzamer en schuwer dan beren volgens de scout. Te veel afgeschoten in het verleden wist hij te vertellen.
Het is toch vreemd hoe je je na enkele dagen in de natuur steeds meer begint te bewegen als een indiaan. Hoe stiller je bent hoe meer je ziet. Dassen, marters, arenden en God mag weten wat nog meer allemaal aan wilde en zeldzame fauna en flora werd de volgende dagen op mijn netvlies geprojecteerd.
Alleen geen grizzly.
De dagen werden gevuld met het verzamelen van voedsel en het zoeken naar sporen. De scout was een meester in het interpreteren van sporen en het plaatsen van vallen. Iedere dag was het raak en honger en dorst hoefden we gelukkig niet te lijden. Nu moet ik toegeven dat het nooit in mij was opgekomen om eekhoorn te eten maar de scout zei dat we moesten eten wat de natuur ons bracht. Deed me een beetje aan vroeger denken toen ik nog thuis woonde en er weer een iets op tafel gezet werd waar mijn smaakpapillen niet vrolijk van werden. Eten wat de pot schaft jongen zei mijn moeder dan altijd als ik haar weer eens zo ’n afkeurende blik toewierp. Al was de verse rauwe forel wel weer een delicatesse, om de vingers bij op te eten. Voor dat ik het wist waren we al meer dan twee weken onderweg. Meerdere plekken hadden we bezocht maar de grizzly’s bleven ons maar steeds ontlopen. Ik vroeg aan de scout of er geen andere mogelijkheden waren om een grizzly op te sporen of misschien te lokken met voedsel. De scout keek me meewaardig aan en zei dat wij de jagers waren en de beer gingen zoeken en niet andersom! De rest van de dag zei hij dan ook geen woord meer tegen mij. De avond viel en na een veel te korte nacht waren we al weer op pad. Voor het eerst sinds weken hadden we sporen van een grizzly gevonden, waarschijnlijk een groot mannetje. Precies naar wat we op zoek waren. Normaliter moet je geluid maken om de beren te waarschuwen dat je eraan komt om ze niet te overvallen wat een aanval uit zou kunnen lokken maar wij wilden er eentje schieten dus absolute stilte was volgens de scout het allerbelangrijkste. Sluipend van boom naar boom en van heuvel naar heuvel vervolgden we onze weg. Elk op ons pad liggend takje nauwlettend ontwijkend en elk spoor uitvoerig bestuderend. De scout kon aan de sporen aflezen hoe lang het geleden was dat de beer hier gepasseerd was. De spanning was om te snijden en steeg tot ongekende hoogte. Elk moment kon het nu gebeuren. Nog even en we zouden oog in ook staan met een van de grootste, sterkste en gevaarlijkste roofdieren op onze mooie planeet.
De scout pakte zijn geweer van z’n schouder en controleerde of het geladen was, ik volgde zwijgend en gespannen zijn voorbeeld. Met een goedkeurende blik wenkte hij mij naar hem toe. Als een volleerd Apache indiaan sloop ik de laatste meters in slow motion naar hem toe. Wat ik toen zag ontnam me de adem. Wat een beest. Wat een ontzettend groot dier zag ik ongeveer luttele 50 meter voor mij. Rustig van een dode eland eten en van geen kwaad bewust. Hij had ons helemaal niet in de gaten, ongelooflijk.
Deze is voor jou zei de scout tegen mij. Tegen wie anders ook natuurlijk. We waren immers maar met zijn tweeën! Het is een volwassen mannetje, zeker 700 pond.
Ik moest terugdenken aan de eerste dag op de schietbaan en aan wat de scout toen tegen me had gezegd. Hij had gelijk, mijn benen leken wel van rubber. Door het vizier leek het alsof ik de beer kon aanraken, wat een majestueus beest. Even zat ik te twijfelen of ik het wel moest doen. Zo ’n mooi dier zo maar doodschieten. Na al die dagen, ja weken van afzien moest het dan toch maar gebeuren. Langzaam haalde ik de trekker over. Op het moment dat het schot klonk leek het heel even of de wereld stil stond. Een oorverdovende knal, de beer keek op en viel op hetzelfde moment neer. De kraaien begonnen luid te krijsen en verlieten in ijltempo het strijdtoneel. De beer lag levenloos op de koude bosgrond. Langzaam en bedacht liepen we zijn kant op. Daar lag ie dan voor mijn voeten. De koning van de bergen, geveld door een enkel schot. De scout keek me in de ogen en schudde mijn hand. Gefeliciteerd, goed schot meneer, deze hebt u verdient.
Al het afzien was op slag vergeten en een gevoel van mateloos geluk maakte zich van mij meester. Ik had het hem geflikt Joop.”

“Dit leek me ook wel wat, zo ’n grizzlybeer”, zei deze meneer tegen mij.
“Na een beetje research een adresje gevonden in Canada waar ik zo’n bakbeest kon schieten. Al dat gedoe eromheen hoefde van mij niet zo hoor. Ben tenslotte geen 18 meer, hahaha! Dus koos ik ervoor om te boeken waar ze de beren lokken met aas. Kun je zelf mooi hoog en veilig in een boomhut gaan zitten en afwachten tot er eentje komt scharrelen.
Na aankomst gingen we de volgende ochtend naar de boomhut waar de begeleider een karkas aan een dikke boomtak hing, recht voor de hut. Het duurde nog geen uur voordat er eentje verscheen. Dat beest had totaal niks in de gaten. Voordat ie een hap had genomen had ik hem al te grazen, hahaha. Het resultaat kunt u hier zien, wijzend naar zijn muts en jas. Hij woog ruim 700 pond.”

“Maar vind u dan dat u hem verdient hebt en dat het een echte jacht was?”, zei ik.
“Ach meneer, ik heb er flink voor betaald en weet u, mijn vrienden en kennissen zien alleen de grote grizzlybeerkop boven de open haard hangen en de ingelijste foto op het dressoir met mij en de dode grizzly. M’n kleinkinderen vinden mij helemaal geweldig. Voor hun ben ik een held en daar gaat het mij om!”

Karperconnaisseur
Be good, have respect and dont forget to enjoy. Cheers.
Gebruikers-avatar
karperconnaisseur
 
Status: Offline
Berichten: 9
Geregistreerd: 12 Feb 2012, 11:35
Woonplaats: Karperstad
Thanks: 0
Thanked: 29 keer in 5 posts

Re: De muts

Berichtdoor CarpTracker » 28 Dec 2016, 02:04

Klasse karperconnaisseur,
de lapzwans zou vast ook voor een bult poen en opgemaakt bedje op een betaalwater een 60er willen verschalken.
;)
Home page: www.carptracker.nl Carp Fishing, my way of life !
Gebruikers-avatar
CarpTracker
Moderator
Moderator
 
Status: Offline
Berichten: 7132
Afbeeldingen: 150
Geregistreerd: 18 Mrt 2009, 17:26
Woonplaats: Tukkerland
Thanks: 99
Thanked: 128 keer in 123 posts
Voornaam: Harry

Re: De muts

Berichtdoor Hummelink » 03 Jan 2017, 16:41

Leuk verhaal Louis, de beste wensen :grin:
Gebruikers-avatar
Hummelink
 
Status: Offline
Berichten: 486
Geregistreerd: 17 Aug 2009, 07:43
Thanks: 34
Thanked: 26 keer in 16 posts

Re: De muts

Berichtdoor marcello » 05 Jan 2017, 18:20

:good: :good:
Random avatar
marcello
 
Status: Offline
Berichten: 122
Geregistreerd: 05 Aug 2011, 21:25
Thanks: 2
Thanked: 1 keer in 1 post


Terug naar Karpervissen algemeen



Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten

cron